●IDOLiSH7
●AU
●Drama
●Yaoi
●Gaku x Ryu
●One Shot
●เรื่องสั้น
●R-PG
'ตุบ...ตุบ'
เสียงของกล่องไม้ใบเล็กที่กระทบบนพื้นที่ล่องลอยอยู่เหนือจากพื้นดินเล็กน้อย กลีบของดอกซากุระที่กำลังเริงระบำพริ้วไหวบนสายลมหนาวในยามคำคืนอย่างงดงาม เสียงของดนตรีกำลังบรรเลงขึ้นอย่างเเผ่วเบากล่อมให้สิ่งมีชีวิตทั้งหลายหลับใหลในยามค่ำคืนนี้อย่างสงบ แสงจากเสี้ยวพระจันทร์ที่ประดับตกแต่งบนฝากฟ้ากำลังล่องลอยอย่างสง่างามให้เหล่าผู้คนที่อยู่บนพื้นดินได้จิบเหล้าชมจันทร์เสี้ยวไปพร้อมๆกัน
"จันทร์เสี้ยวคืนนี้ช่างงดงามยิ่งนัก''
สึนาชิ ริวโนะสุเกะชายหนุ่มนักแสดงละครในโรงละครคาบูกิได้เอ่ยขึ้น นัยน์ตาสีทองสุกสะกายได้จับจ้องไปที่จันทร์เสี้ยวประดับบนท้องฟ้า ไม่นานจันทร์เสี้ยวนั้นก็ค่อยๆถูกกลืนเข้าไปถูกบดบังอยู่ในเมฆาที่ล่องลอยมา
"หายไปเสียแล้ว"
น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกมาด้วยความผิดหวังทั้งที่เขาตั้งใจจะมาชมจันทร์เสี้ยวนั้นหลังจากที่แสดงคาบูกิเสร็จเรียบร้อย
ผิดหวังไปได้ไม่นานลมหนาวก็พัดเข้าไปกระทบกับร่างสูง จนเขาต้องกำชับผ้าคลุมไหล่เพิ่มความอบอุ่นให้ตนเองมากยิ่งขึ้น....แต่มันไม่ได้ผลเพราะไม่ว่าจะคลุมห่มด้วยผ้าที่มันหนาเพียงใดก็ไม่สามารถทำให้อบอุ่นได้เลยเหมือนกับอยู่ท่ามกลางลมหนาวกับสายฝนที่ตกลงมาพร้อมๆกันเหมือนกับวันนั้น วันที่เขาถูกคนที่รักที่สุดทิ้งเขาไป.....
ไม่ว่าแสงแดดจะเข้ามากเพียงใดก็ไม่สามารถละลายความหนาวเหน็บนี้ไปได้ ไม่ว่าจะมากเพียงใดก็ไม่มีวันละลายไปได้เลยจริงๆ..งั้นหรอ?
.
.
.
.
.
.
.
.
ริวเพียงแค่หวังว่าซักวันคนรักของเขาจะกลับมารักเขาดั่งเช่นเดิม เพียงแค่หวังเสียเท่านั้นแม้มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นเลยก็ตาม ริวรู้ว่าเขาคนนั้นหมดรักเขาแล้วไปรักหญิงสาวตระกูลชั้นสูงแทน....
'ใครอยากจะรักคนชั้นต่ำที่แสดงละครอย่างข้ากันล่ะ...?'
ริวกรีดร้องพำเพ้ออยู่ภายในใจตน มือทั้งสองกอดพิณตัวโปรดพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมา ร่ำร้องเรียกชื่อคนรักอย่างเจ็บปวดใบหน้าซบเข้ากับพิณราวกับพิณนั้นคือคนรักของเขา
"ฮึก..ท่านกาคุ...ทำไมล่ะ ทั้งที่ข้ารักท่านมากมายเช่นนี้..."
เสียงบอกรักกระซิบออกมาแผ่วเบา ถึงแม้รู้ว่ากาคุไม่ได้ยินมันเขาก็จะทำเช่นนี้ไปตลอดจนกว่าหัวใจของริวนั้นจะได้รับการเยียวยา....หรือสุดท้ายเขาจะเป็นแค่คนเยียวบาหัวใจที่อ่อนแรงกันนะ?....
5เดือนต่อมา...
ยิ่งห่างเหินกันมากเพียงใด ยิ่งอยู่ลำพังมากเพียงใดความในใจของริวก็ยิ่งล้นออกมา แต่ถึงความในใจของริวจะมากเพียงใด ริวก็ไม่สามารถแสดงมันออกมาได้ จำต้องซ่อนเอาไว้เหมือนจันร์เสี้ยวที่ถูกเมฆาบดบังดังเช่นวันนั้น
เมื่อไม่นานมานี้ริวได้บังเอิญพบกับกาคุบ่อยๆจะเป็นฝ่ายริวคนเดียวที่พบเห็นกาคุ แต่กาคุนั้นไม่พบเห็นริว ตอนที่ริวพบกับกาคุเขาแอบหวังภาวนาไม่ให้กาคุนั้นเปลี่ยนไป ริวขอเพียงสิ่งนี้สิ่งเดียวที่ไม่อยากให้กาคุเปลี่ยนไป หากกาคุเปลี่ยนไปล่ะก็เขาคงจะหวั่นใจไม่น้อยหากต้องทำลายใบหน้าแดงๆของตนนั้นทิ้งไป...
"ฝน?"
สายฝนร่วงหล่นลงมาเป็นหย่อมๆ ก่อนที่จะตกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนริวต้องไปหลบอยู่ใต้ต้นไม้ที่อยู่ใกล้มากที่สุด
"ตกมาทำไมกันนะ"
สงสัยได้ไม่นาน นัยน์สีทองก็ไปสบเจอพบเห็นกับฉากที่เขาไม่อยากพบเจอมากที่สุด!!! ฉากที่กาคุกำลังเริ่มบทเพลงรักกับผู้หญิงคนนั้น...
น้ำตาของริวร่วงหล่นลงมาปนกับสายฝนบนใบหน้า ใบหน้าสีแดงจางๆเลือนหายไปพร้อมกับสายฝนเช่นกัน ในชีวิตของริวถึงจะเสียใจมาหลายเรื่อง แต่ไม่มีเรื่องไหนที่ริวเสียใจได้ขนาดนี้มาก่อนนัยน์ตาที่สั่นคลอด้วยน้ำตาพยายามไปมองบนฉากนั้นอีกครั้งยิ่งมองเท่าไหร่หัวใจมันยิ่งกรีดร้องบีบรัดกันอย่างเจ็บปวด เข่าค่อยๆทรุดลงไปกับพื้น เขาพยายามประคับประคองร่างกายให้ไปพิงกับต้นไม้อย่างหมดแรง
‘ไม่มีแรงเหลือจะเดินต่อไปอีกแล้ว’
เสียงในหัวของเขามันร่ำร้องบอกริวแบบนั้น....ยิ่งพยายามยิ่งเจ็บมาก หัวใจของริวเปรียบเสมือนดอกสึบากิ พยายามเลิกที่จะสนใจกาคุมากแค่ไหนก็ได้แต่เจ็บปวดมากเท่านั้นดุจดังกองเกล็ดหิมะร่วงหล่นลงมาทับดอกสึบากิที่กำลังบานอยู่อย่างงดงามให้จมหายไป....
"แค่ก แค่ก"
หลังจากที่ริวนั่งแช่ตากฝนอยู่ที่เดิมอยู่นานจนคนในโรงละครได้พบเข้า จึงพาริวกลับมา สภาพร่างกายริวดูย่ำแย่ไม่ต่างอะไรกับคนที่ใกล้จะตายไปแล้วข้างหนึ่ง เจ้าของโรงละครจึงให้ริวหยุดทำการแสดงไปชั่วขณะเนื่องจากสภาพร่างกายไม่สามารถจะทำงานได้อย่างเต็มที่ และเช้ารุ่งขึ้นก็ทำให้ริวนั้นไม่สบายเนื่องจากตากฝนเป็นเวลานานมากๆ
ถึงจะรู้สึกผิดที่ร่างกายย่ำแย่จนไม่สามารถไปทำงานได้ แต่เมื่อพบเหตุการณ์ครั้งนั้น มันทำให้ไม่อยากริวลืมตาขึ้นมาอีกเสียแล้ว เขากลัว...กลัวว่าฝันที่เขาเคยวาดเติมแต่งเอาไว้มันพังทลายคนไม่เหลือชิ้นดี อาจจะตื่นขึ้นมาพบกับความเหนื่อยล้าทางร่างกายและหัวใจ
"ก...กาคุ"
เสียงสั่นๆเอ่ยชื่ออดีตคนรักออกมาโดยมิได้ตั้งใจ ทั้งที่กาคุทำขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมเขายังรักคนแบบนั้นกันอยู่นะ?
.
.
.
.
.
.
.
.
ยามราตรีมาเยือน ริวลากสังขารตนเองออกมายังระเบียง เงยหน้ามองบนท้องฟ้า ท้องฟ้ายามนี้มีดวงดาวน้อยใหญ่ประดับอยู่เป็นจำนวนมาก นัยน์ตาสีทองแหงนมองดูด้วยแววตาที่เศร้า คุกเข่าลงพร้อมกับภาวนาขอพรจากคำขอเล็กๆไป
'หากเทพเจ้ายังเห็นใจข้า โปรดให้ข้าได้พบกับผู้นั้นอีกครั้ง'
ขอพรภาวนาไปพร้อมกับน้ำตาร่วงหล่นออกมา หวังว่าเทพเจ้าคงจะเห็นใจเขานะ
สุดท้ายถึงเทพเจ้ายังเห็นใจริว แต่ก็ยังคงกลั่นแกล้งให้พบอดีตคนรักของเขาที่หมั่นหมายพร้อมจะแต่งงานกันในไม่ช้า ถึงภายนอกริวจะดูปกติ แสดงความยินดีกับเขาเรื่อยไป ภายในใจนั้นเจ็บปวดแสนสาหัสราวกับโดนคาตานะร้อยเล่มมาทิ่มแทงลงมา
"ข..ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ"
ริวเอ่ยออกมาพร้อมรีบก้าวเท้ายาวๆเดินขึ้นไปบนห้องตนเอง เดินไปถึงห้องเขาก็เดินทรุดเข้าไปกอดพิณตัวโปรดตัวเดิมของเขา ปล่อยน้ำตาที่ไม่สามารถกลั้นเอาไว้ให้ไหลออกมา
'ทำไมเทพเจ้ายังไม่เห็นใจเขา'
'ทำไมเทพเจ้ายังกลั่นแกล้งเขาอยู่'
'หรือเขามิใช่คู่ที่เทพเจ้ากำหนดมาให้?'
'หากเป็นเช่นนั้นล่ะก็....'
'หัวใจของเขาคงจะถูกแช่แข็งซ่อนเอาไว้ไปตลอดกาล....'
---------------------------------------------------------------------------------
คงสงสัยสินะว่าทำไมถึงแต่งแปลกๆ อ่านแล้วรู้สึกติดขัด คำตอบนั้นก็คือ....แต่งสดคะ!! แต่งแบบเสร็จแล้วแต่ไม่ตรวจทานให้เรียบร้อยว่าโอเคมั๊ย ส่วนสาเหตุทำไมถึงไม่ตรวจ? คำตอบง่ายๆขี้เกียจค่ะ(.....)
ตอนนี้ที่แต่งออกมาได้แบบนี้เพราะเอาเนื้อหามาจากเพลงนี้คะ
