●Drama
●Sm
●IDOLiSH7
●Gaku x Ryu
●One Shot
●R-15+
นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมยังคงจมอยู่ในความมืดมิดนี้
ทั้งบาดแผล ทั้งจิตใจ ยังคงถูกเขาทำร้ายอยู่เรื่อยมา
เมื่อไหร่ถึงจะดิ้นรนหนีจากความมืดมิดนี้ได้ซะที
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตั้งแต่วันที่ผมเข้ามาอยู่ในห้องมืดๆแห่งนี้ก็ได้ประมาณราวๆเกือบ3ปีได้มั้ง ตอนนั้นถ้าผมจำไม่ผิด ผมโดนมีดแทงเข้าไปนี่นา เขากระหนำแทงลงมาอย่างเดียวพร้อมกับพูดว่า
'นายเป็นของฉัน ห้ามไปยุ่งกับคนอื่น ต้องทำให้เละ คนอื่นจะได้ไม่ต้องสนใจนาย....'
ตอนที่แทงเสร็จก็ไม่ได้รับการเยียวยาจนเน่าเปื่อยเละไปเรียบร้อยแล้วล่ะ คงไม่มีคนหันมามองอย่างสมใจอย่างแล้วสินะ อันที่จริงถึงไม่แทงลงมาก็ไม่มีใครมองอยู่ดีก็ถูกขังซะขนาดนี้จะมีใครมามองเห็นกันล่ะ.....
แกร่ก......แอ๊ด....
ริวหันไปมองที่บานประตูแผ่นใหญ่ที่ถูกผลักออกมาอย่างเชื่องช้า ยาโอโตเมะ กาคุเดินเข้าพร้อมกับลงกรประตูเอาไว้อย่างแน่นหนาราวกับเขาจะหนีออกไป
"กลับมาแล้วริว คิดถึงฉันรึเปล่า?"
ร่างสูงเดินเข้ามาสวมกอดริว พร้อมกับสูดดมกลิ่นเหม็นเน่าของบาดแผลที่ไม่ได้รับการเยียวยามานานนับปี กาคุสูดดมเข้าไปราวกับมันเป็นกลิ่นหอมของดอกไม้ที่หอมที่สุด ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย
"อืม.."
ริวตอบเสียงแผ่วในลำคอ สายตาที่ว่างเปล่าทอดมองไปยังกาคุ มือหนาที่เย็นเฉียบเข้าไปแตะที่แขนกาคุเบาๆพร้อมกับจับแขนทั้งสองนั้นให้คลายออกจากร่างตนเอง
"ทำไมล่ะริว?"
นัยน์ตาสีเทาจ้องมองไปยังใบหน้าคมเรียวอย่างไม่เข้าใจ แล้วจู่ๆดวงตาของกาคุก็เบิกกว้างเพราะมีความคิดบางอย่างผุดเข้ามาในหัวของเขา
'หรือว่าริวจะหนีเขาไป? ไม่จริงใช่มั๊ย เป็นไปไม่ได้ไม่น่าจะมีทางหนีแล้วหนิ?!'
"ป เปล่า แค่อึดอัดเฉยๆน่ะ"
ริวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย
"งั้นหรอ นึกว่าจะรังเกียจฉันแล้วหนีไปซะอีก"
"ไม่หนีหรอก..."
ถึงปากริวจะบอกไปแบบนั้น แต่ความจริงแล้วริวอยากจะหนีออกไปขุมนรกแห่งนี้ หนีออกไปจากความมืดมิด หนีออกไปจากคนโรคจิตที่มีหัวใจสีดำอย่างกาคุ
ครืด.....ครืด.....
เสียงสั่นโทรศัพท์ในเป๋าเสื้อของกาคุ ดังขึ้นออกมาทำลายท่ามกลางบรรยากาศอันน่าอึดอัดของทั้งสอง กาคุผละออกจากริวก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
'นิคไคโด ยามาโตะ'
แสงหน้าจอโทรศัพท์แสดงรายชื่อเจ้าของเบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้ามาในยามเวลาดึกดื่นแบบนี้อย่างชัดเจน กาคุถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะเดินไปปลดกรประตูแล้วลงกรล็อคเอาไว้แน่นหนาเช่นเดิม แล้วปล่อยให้ริวอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนั่นคนเดียวอีกครั้ง
.
.
.
.
'วันนี้กาคุไม่เข้ามา'
เสียงพึมพำเล็กๆออกมาจากริมฝีปากบาง แอบแปลกใจเล็กน้อยทั้งที่ปกตินั้นกาคุจะเข้ามาหาเขาทุกวัน แต่ยกเว้นวันนี้
บางทีเขาอาจจะมาช้าก็ได้นะ
เมื่อผ่านไปหลายชั่วโมงเห็นกาคุยังไม่เข้ามาหา ใบหน้าของริวปกติจากที่เรียบเฉย ตอนนี้กลับประดับด้วยรอยยิ้มจนไม่สามารถหุบลงได้ ตลอดระยะเวลาเกือย3ปีที่ผ่านมา ริวไม่เคยมีความสุขมากเท่านี้มาก่อน ตั้งแต่เขาถูกจับตัวมาไว้ที่ห้องมืดมิดแห่งนี้ ริวลุกยืนขึ้นแล้วค่อยๆลากสังขารตัวเองหาทางที่จะออกไปจากที่แห่งนี้ แม้ว่าหนทางนั้นจะมืดมิดไม่มีแสงสว่างแห่งความหวังก็ตาม
"อ๊ะ! นี่มัน..."
นัยน์ตาเรียวสีทองไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ใต้เตียง ริวตัดสินใจใช้แรงทั้งหมดผลักเตียงให้เคลื่อนย้ายออกไป
เมื่อเตียงถูกเคลื่อนที่ออก เขาก็ได้พบกับหลุมแห่งหนึ่งที่ดูจากสายตาริวแล้วน่าจะลึกพอสมควร พอจะเป็นทางหนีตอนนี้ให้เขาได้ เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นริวหยิบผ้าห่มจากเตียงมา อย่างน้อยก็ยังพอคลุมป้องกันตัวเองเอาไว้ได้ พร้อมกับไม้เก่าๆในห้องมืดมิดนั้นก่อนที่จะรีบวิ่งหนีลงไปในหลุมเพื่อที่จะไปหาแสงสว่างของตัวเขาเอง...
3ชั่วโมงแล้วที่ริววิ่งหนีจากกาคุมา
ร่างสูงรีบก้าวเท้าวิ่งหนีออกมาให้ไกลที่สุด ตอน2ชั่วโมงแรกเขาคิดว่ากาคุจะวิ่งตามไม่ทัน แต่ซะที่ไหนได้....กาคุกลับวิ่งตามเขาได้เร็วยิ่งกว่าคนปกติทั่วไปเสียอีก!!!
"จะหนีไปไหนสึนาชิ ริวโนะสุเกะ หยุดเดี๋ยวนี้!!!!"
กาคุตะโกนร้องออกมาอย่างโกธรแค้นที่อีกฝ่ายหนีจากเขาไป มือทั้งสองข้างถือจับมีดดาบคาตานะไล่ตามริวไปอย่างคุ้มคลั่ง
"อย่าเข้ามานะ!!!"
ริวรีบสาวเท้าวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว ไม่มีแม้แต่ยอมหันหลังกลับไปมองกาคุด้วยซ้ำไป
ถ้าหยุดวิ่งก็จะต้องโดนจับขังอีกแน่ๆ ไม่เอา ไม่อยากอยู่ที่มืดมิดนั่นแล้ว ไม่อยากอยู่กับคนที่มีหัวใจสีดำอีกแล้ว!!!
แต่โชคดีได้ไม่นานริวก็ไปสะดุดเข้ากับก้อนหินขนาดเล็ก ทำให้ร่างสูงล้มลงหัวเข่าได้รับบาดเเผล มิหนำซ้ำข้อเท้าของริวยังพลิกอีก
ไม่นะ แย่แล้ว!!!! ทำไมจะซวยอะไรขนาดนี้กัน!!!
ริวรีบเช็คดูบาดแผลของตนเองว่าเป็นอะไรมากหรือไม่ ในขณะเดียวกันเสียงฝีเท้าของกาคุก็อย่างกายเข้ามาอย่างช้าๆ หัวใจริวตอนนี้กำลังเต้นอย่างระรัวหวาดกลัวคนที่กำลังจะย่างกายเข้ามาหา
"ริว....นายรังเกียจฉันงั้นหรอ..."
กาคุกำลังเดินใกล้เข้ามาหาริว
'ช...ใช่แล้วผมรังเกียจคุณ!!!'
ริวกล่าวในใจพร้อมกัยกระเถิบร่างถอยหนีตามสัญชาตญาณ
"ไม่รักฉันแล้วงั้นหรอ..."
เขากำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
'ม...ไม่ผมไม่เคยรักคุณด้วยซ้ำ'
เขากระเถิบหนีกาคุจนตอนนี้หลังของเขาชิดไปที่กำแพงผนังดินของหลุมที่เขาใช้มันหนีกาคุ
"แต่ฉันรักนายนะริว...."
กาคุหยุดอยู่ตรงหน้าริว ค่อยๆย่อตัวนั่งลงแล้วเอื้อมมือไปจับแก้มของริวเบาๆ ริวสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกจากมืออีกฝ่าย มันไม่ได้อบอุ่นอะไรเลย มันเย็นมากเย็นจนตอนนี้เขาเองกลัวไปหมดแล้ว
'นายเป็นของฉัน ห้ามไปยุ่งกับคนอื่น ต้องทำให้เละ คนอื่นจะได้ไม่ต้องสนใจนาย....'
ตอนที่แทงเสร็จก็ไม่ได้รับการเยียวยาจนเน่าเปื่อยเละไปเรียบร้อยแล้วล่ะ คงไม่มีคนหันมามองอย่างสมใจอย่างแล้วสินะ อันที่จริงถึงไม่แทงลงมาก็ไม่มีใครมองอยู่ดีก็ถูกขังซะขนาดนี้จะมีใครมามองเห็นกันล่ะ.....
แกร่ก......แอ๊ด....
ริวหันไปมองที่บานประตูแผ่นใหญ่ที่ถูกผลักออกมาอย่างเชื่องช้า ยาโอโตเมะ กาคุเดินเข้าพร้อมกับลงกรประตูเอาไว้อย่างแน่นหนาราวกับเขาจะหนีออกไป
"กลับมาแล้วริว คิดถึงฉันรึเปล่า?"
ร่างสูงเดินเข้ามาสวมกอดริว พร้อมกับสูดดมกลิ่นเหม็นเน่าของบาดแผลที่ไม่ได้รับการเยียวยามานานนับปี กาคุสูดดมเข้าไปราวกับมันเป็นกลิ่นหอมของดอกไม้ที่หอมที่สุด ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย
"อืม.."
ริวตอบเสียงแผ่วในลำคอ สายตาที่ว่างเปล่าทอดมองไปยังกาคุ มือหนาที่เย็นเฉียบเข้าไปแตะที่แขนกาคุเบาๆพร้อมกับจับแขนทั้งสองนั้นให้คลายออกจากร่างตนเอง
"ทำไมล่ะริว?"
นัยน์ตาสีเทาจ้องมองไปยังใบหน้าคมเรียวอย่างไม่เข้าใจ แล้วจู่ๆดวงตาของกาคุก็เบิกกว้างเพราะมีความคิดบางอย่างผุดเข้ามาในหัวของเขา
'หรือว่าริวจะหนีเขาไป? ไม่จริงใช่มั๊ย เป็นไปไม่ได้ไม่น่าจะมีทางหนีแล้วหนิ?!'
"ป เปล่า แค่อึดอัดเฉยๆน่ะ"
ริวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย
"งั้นหรอ นึกว่าจะรังเกียจฉันแล้วหนีไปซะอีก"
"ไม่หนีหรอก..."
ถึงปากริวจะบอกไปแบบนั้น แต่ความจริงแล้วริวอยากจะหนีออกไปขุมนรกแห่งนี้ หนีออกไปจากความมืดมิด หนีออกไปจากคนโรคจิตที่มีหัวใจสีดำอย่างกาคุ
ครืด.....ครืด.....
เสียงสั่นโทรศัพท์ในเป๋าเสื้อของกาคุ ดังขึ้นออกมาทำลายท่ามกลางบรรยากาศอันน่าอึดอัดของทั้งสอง กาคุผละออกจากริวก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
'นิคไคโด ยามาโตะ'
แสงหน้าจอโทรศัพท์แสดงรายชื่อเจ้าของเบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้ามาในยามเวลาดึกดื่นแบบนี้อย่างชัดเจน กาคุถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะเดินไปปลดกรประตูแล้วลงกรล็อคเอาไว้แน่นหนาเช่นเดิม แล้วปล่อยให้ริวอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนั่นคนเดียวอีกครั้ง
.
.
.
.
'วันนี้กาคุไม่เข้ามา'
เสียงพึมพำเล็กๆออกมาจากริมฝีปากบาง แอบแปลกใจเล็กน้อยทั้งที่ปกตินั้นกาคุจะเข้ามาหาเขาทุกวัน แต่ยกเว้นวันนี้
บางทีเขาอาจจะมาช้าก็ได้นะ
เมื่อผ่านไปหลายชั่วโมงเห็นกาคุยังไม่เข้ามาหา ใบหน้าของริวปกติจากที่เรียบเฉย ตอนนี้กลับประดับด้วยรอยยิ้มจนไม่สามารถหุบลงได้ ตลอดระยะเวลาเกือย3ปีที่ผ่านมา ริวไม่เคยมีความสุขมากเท่านี้มาก่อน ตั้งแต่เขาถูกจับตัวมาไว้ที่ห้องมืดมิดแห่งนี้ ริวลุกยืนขึ้นแล้วค่อยๆลากสังขารตัวเองหาทางที่จะออกไปจากที่แห่งนี้ แม้ว่าหนทางนั้นจะมืดมิดไม่มีแสงสว่างแห่งความหวังก็ตาม
"อ๊ะ! นี่มัน..."
นัยน์ตาเรียวสีทองไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ใต้เตียง ริวตัดสินใจใช้แรงทั้งหมดผลักเตียงให้เคลื่อนย้ายออกไป
เมื่อเตียงถูกเคลื่อนที่ออก เขาก็ได้พบกับหลุมแห่งหนึ่งที่ดูจากสายตาริวแล้วน่าจะลึกพอสมควร พอจะเป็นทางหนีตอนนี้ให้เขาได้ เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นริวหยิบผ้าห่มจากเตียงมา อย่างน้อยก็ยังพอคลุมป้องกันตัวเองเอาไว้ได้ พร้อมกับไม้เก่าๆในห้องมืดมิดนั้นก่อนที่จะรีบวิ่งหนีลงไปในหลุมเพื่อที่จะไปหาแสงสว่างของตัวเขาเอง...
3ชั่วโมงแล้วที่ริววิ่งหนีจากกาคุมา
ร่างสูงรีบก้าวเท้าวิ่งหนีออกมาให้ไกลที่สุด ตอน2ชั่วโมงแรกเขาคิดว่ากาคุจะวิ่งตามไม่ทัน แต่ซะที่ไหนได้....กาคุกลับวิ่งตามเขาได้เร็วยิ่งกว่าคนปกติทั่วไปเสียอีก!!!
"จะหนีไปไหนสึนาชิ ริวโนะสุเกะ หยุดเดี๋ยวนี้!!!!"
กาคุตะโกนร้องออกมาอย่างโกธรแค้นที่อีกฝ่ายหนีจากเขาไป มือทั้งสองข้างถือจับมีดดาบคาตานะไล่ตามริวไปอย่างคุ้มคลั่ง
"อย่าเข้ามานะ!!!"
ริวรีบสาวเท้าวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว ไม่มีแม้แต่ยอมหันหลังกลับไปมองกาคุด้วยซ้ำไป
ถ้าหยุดวิ่งก็จะต้องโดนจับขังอีกแน่ๆ ไม่เอา ไม่อยากอยู่ที่มืดมิดนั่นแล้ว ไม่อยากอยู่กับคนที่มีหัวใจสีดำอีกแล้ว!!!
แต่โชคดีได้ไม่นานริวก็ไปสะดุดเข้ากับก้อนหินขนาดเล็ก ทำให้ร่างสูงล้มลงหัวเข่าได้รับบาดเเผล มิหนำซ้ำข้อเท้าของริวยังพลิกอีก
ไม่นะ แย่แล้ว!!!! ทำไมจะซวยอะไรขนาดนี้กัน!!!
ริวรีบเช็คดูบาดแผลของตนเองว่าเป็นอะไรมากหรือไม่ ในขณะเดียวกันเสียงฝีเท้าของกาคุก็อย่างกายเข้ามาอย่างช้าๆ หัวใจริวตอนนี้กำลังเต้นอย่างระรัวหวาดกลัวคนที่กำลังจะย่างกายเข้ามาหา
"ริว....นายรังเกียจฉันงั้นหรอ..."
กาคุกำลังเดินใกล้เข้ามาหาริว
'ช...ใช่แล้วผมรังเกียจคุณ!!!'
ริวกล่าวในใจพร้อมกัยกระเถิบร่างถอยหนีตามสัญชาตญาณ
"ไม่รักฉันแล้วงั้นหรอ..."
เขากำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
'ม...ไม่ผมไม่เคยรักคุณด้วยซ้ำ'
เขากระเถิบหนีกาคุจนตอนนี้หลังของเขาชิดไปที่กำแพงผนังดินของหลุมที่เขาใช้มันหนีกาคุ
"แต่ฉันรักนายนะริว...."
กาคุหยุดอยู่ตรงหน้าริว ค่อยๆย่อตัวนั่งลงแล้วเอื้อมมือไปจับแก้มของริวเบาๆ ริวสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกจากมืออีกฝ่าย มันไม่ได้อบอุ่นอะไรเลย มันเย็นมากเย็นจนตอนนี้เขาเองกลัวไปหมดแล้ว
"รักจนอยากเก็บนายไว้คนเดียวเลยล่ะ....."
หลังจากที่กาคุพูดจบ เขาก็ทำอะไรบางอย่างกับริว เป็นสิ่งที่ริวจำได้ครั้งสุดท้ายว่ามีแสงสว่างเล็กน้อยก่อนที่จะดับมืดมิดไปตลอดกาล
.
.
.
.
.
.
.
.
"กลับมาแล้วริว"
กาคุเดินเข้ามาในห้องแล้วเดินไปนั่งบนเตียงที่มีร่างของใครบางคนนอนสงบนิ่งอยู่
"คิดถึงฉันหรือเปล่าริว?"
คำถามซ้ำๆเดิมๆที่ถามออกมาพร้อมกับกริยาเดิมๆที่แสดงออกของกาคุราวกับม้วนฟิมล์นั้นเล่นซ้ำแต่ตอนเดิมๆ
"......"
"งั้นหรอ วันนี้นายหอมมากกว่าเดิมเลยรู้มั๊ยริว"
กาคุกระชับกอดสูดดมร่างของริวแน่น กลิ่นเน่าเหม็นของศพโชยออกมาอย่างรุนแรง ถ้าเป็นคนอื่นตอนนี้คงจะหันหน้าหนีไปแล้วรีบร้อย ยกเว้นกาคุคนเดียวที่ไม่หันหน้าหนีออกไป
"....."
"ออ แล้วอีกอย่างน่ะริว"
กาคุพูดออกมาอย่างอ่อนโยน นิ้วเรียวแตะเข้าไปที่ริมฝีปากของริวเบาๆราวไม่อยากให้ของชิ้นนั้นต้องแปดเปื้อนหรือแตกหัก
"วันนี้ศพนายยังคงงดงามเช่นเดิมนะริว...."
.
.
.
.
.
.
.
.
-EIN-
---------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ ขี้เกียจซังเองค่ะ เป็นนิยายเรื่องแรกที่ลงในเว็บนี้ค่ะ!! เราแต่งสดอาจจะเมาๆและอ่านไม่รู้เรื่องเพราะไม่ได้เช็คด้วย----แค่กๆ ส่วนแรงบันดาลใจมาจากเพลงBLACK NIGHT สามารถกดฟังได้ -จิ้ม-และฟิคของพี่กิวค่ะ สามารถอ่านฟิคที่กิวได้ -จิ้ม-
เอาเป็นว่าฝากด้วยนะคะ (^0^/)
