•Yaoi
•Gaku x Ryu
•Drama
เมื่อนานมาแล้วครั้นในอดีตโบราณมนุษย์กับปีศาจเคยอาศัยปกครองอยู่บนโลกมนุษย์ร่วมกันมานานนับ1,000ปี
หลังจากนั้นไม่นานก็มีกลุ่มชนกลุ่มหนึ่งกุสร้างเรื่องขึ้นใส่ร้ายฝังปีศาจเพื่อหวังผลประโยชน์ของตน เพราะเรื่องราวที่แต่งขึ้นของกลุ่มชนนี้ ทำให้มนุษย์มีความเชื่อเกี่ยวกับภูติ ผี ปีศาจในทางที่ผิด มนุษย์ทุกคนเชื่อว่าภูต ผี ปิศาจเหล่านี้เป็นสิ่งที่อันตราย น่ากลัวและโหดร้ายมากที่สุด มนุษย์เหล่านี้จึงสรรหาวิธีการต่างๆขึ้นมาเพื่อขับไล่และกำจัดภูตผีเหล่านี้ให้หมดสิ้นไป ด้วยสาเหตุนี้เองทำให้เหล่าภูตผี ปีศาจเหล่านี้ต้องคอยหลบซ่อนบนโลกตลอดเรื่อยมา...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เฮ้กาคุ! แกจะปไหนน่ะ?!!!"
เสียงผู้เป็นพ่อได้ตวาดดังขึ้น เมื่อเขาได้พบเห็นลูกชายของตนเองกำลังหยิบขนมปังเนย2ก้อนที่เป็นอาหารเช้าของตนใส่ในตะกร้าไม้ของตน
"ข้านำอาหารเช้าพวกนี้ ไปทานข้างนอกน่ะสิ ข้าทานกับท่านพ่อจนเบื่อแล้ว"
"ออกไปทานข้างนอกแบบนี้ เดี๋ยวก็โดนพวกปีศาจทำร้ายหรอก"
"ขอรับๆ ทราบแล้วขอรับ ตอนเย็นๆเดี๋ยวข้าจะกลับมา ไปล่ะท่านพ่อ"
"เดี๋ยวสิกาคุ!"
หยิบจัดของใส่ในตะกร้าเรียบร้อยแล้วก็รีบวิ่งออกมาโดยไม่สนใจคำดุว่าของผู้เป็นพ่อ
ยาโอโตเมะ กาคุเด็กหนุ่มวัย14ปีได้สาวเท้าก้าวยาวๆวิ่งหอบถือใบตะกร้าไปตามทางถนนอย่างรวดเร็ว เขาได้วิ่งตรงไปยังโบสถ์ร้างแห่งหนึ่งที่ห่างจากตัวในเมืองเพียงแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้นเอง
"ม..มาแล้ว"
กาคุผลักบานประตูโบสถ์เดินเข้าไปแล้วปิดประตูโบสถ์ลงอย่างแผ่วเบา กวาดสายตามองดูรอบๆภายในโบสถ์แห่งนี้
"อยู่ไหนนะริว"
พึมพำกับตนเองได้ไม่นาน นัยน์ตาสีเทาก็ไปสะดุดกับปีศาจตนหนึ่งที่กำลังนอนขดตัวกลมเหมือนก้อนอะไรซักอย่างอยู่บนผ้าห่มเน่าๆกองหนึ่ง เมื่อเห็นดังนั้นกาคุจึงเดินเข้าไปปลุกอีกฝ่ายเบาๆเพื่อให้ตื่นขึ้นมารับประทานอาหารเช้า
"นี่ริว...ตื่นได้แล้วน่า..."
"อือ...อ๊ะ!...กาคุเองหรอกหรอ.."
ปิศาจหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงเช่นเดิม
"วันนี้ทำไมมาเร็วจัง?"ริวเอียงคอถามกาคุอย่างสงสัย เพราะว่าทุกทเขาจะมาช้ากว่านี้ประมาณ1ชั่วโมงได้นี่
"ก็วันนี้ท่านพ่อจะไปทำธุระต่างเมือง เลยทานอาหารเช้ากว่าผิดปกติน่ะ...นี่ขนมปังของเจ้า"กาคุยื่นขนมปังเนย1ก้อนไปให้ริวที่กำลังจ้องมองเขาอยู่
"ขอบคุณนะ~"ริวรับขนมปังเนยมาพร้อมกับมอบรอยยิ้มให้กาคุดังเช่นทุกที
ย้อนไปเมื่อประมาณ3เดือนก่อน
ระหว่างที่กาคุกำลังจะเดินทางกลับบ้านตนเอง ในระหว่างทางเขาได้เจอกับริวที่นอนไม่ได้สติบนพื้นหญ้า ตามร่างกายเต็มไปด้วยบากปผลมากมาย กาคุเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปช่วยเหลือริว โดยที่พาริวไปยังสถานที่ปลอดภัยเพราะดูจากรูปร่างแล้วอีกคนจะต้องปิศาจแน่นอน จึงเลือกโบสถ์ร้างเป็นสถานที่พักพิงอาศัยให้อีกคนฟื้นตัว
'เฮ้! นายเป็นอะไรรึเปล่า!?'ร่างบางพยายามปลุกเขย่าปีศาจตรงหน้าให้ตื่นขึ้นมา
ปีศาจหนุ่มไหวตัวเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ดวงตาสีทองอร่ามเบิกกว้างสะดุ้งลุกขึ้นแล้วถอยหนีห่างจากคนตรงหน้าทันที
'น..นายเป็นใคร!! แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม!?'
'ฉันเห็นนายนอนไม่ได้สติ แล้วก็มีแผลตามบนตัวนายเลยกะว่าจะทำแผลให้ซะหน่อย'ไม่ว่าเปล่าเขาเหลือบมองไปเห็นกล่องยาอยู่ใกล้ๆจึงเดินเข้าไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้กับอีกคน
'ฉ ฉันไม่เชื่อนายหรอก! นายจะฆ่าฉันใช่ไหม!!'
ไม่ว่าเปล่าปีศาจหนุ่มได้กอดแขนตนเองเอาไว้เพื่อป้องกันตัว สายตาสีทองมองเขาอย่างเกรี้ยวกราดเพื่อไม่ให้เขามาใกล้
'ฉันไม่ฆ่านายหรอกน่า...'เขานั้นไม่สนใจว่าปีศาจตนนั้นจะมองยังไงก็ช่าง กาคุเดินตรงเข้าไปทำแผลให้อย่างไม่ลังเล ตอนแรกปีศาจตนนั้นก็มีท่าทีขัดขืนเล็กน้อย ไม่นานเขาก็เริ่มอยู่นิ่งๆให้อีกฝ่ายทำแผลให้จนเสร็จหมดเรียบร้อย
'เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อย ไม่เจ็บตรงไหนแล้วใช่มั๊ย?'กาคุทอดสายตามองผ้าพันแผลสีสะอาดพันรอบๆบริเวณขาและแขนของปีศาจนั่นอย่างภาคภูมิใจกับผลงานของตนเอง
'อือ ไม่เจ็บแล้ว..ขอบคุณนะ' ปีศาจหนุ่มได้เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยต่างจากตอนแรกที่เขาแทบจะไม่ได้ยิ้มให้กาคุเลย กาคุได้มองรอยยิ้มนั้นอย่างตกตะลึง หัวใจเต้นอย่างหนักหน่วง คนอย่างกาคุมีผู้คนรอบกายที่คอยมอบรอยยิ้มให้กับเขามากมายแต่..กาคุไม่ได้มีอาการเป็นเช่นนี้แบบที่ริวยิ้มให้เขา ทำไมนะ ทำไมหัวใจของเขาต้องเต้นรุนแรงเพราะเพียงแค่รอยยิ้มปีศาจนั่นด้วย?
'อ่า...ไม่เป็นไร'กาคุรีบบอกปัดแล้วหันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อหลบรอยยิ้มนั่น
'ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ? ฉันยาโอโตเมะ กาคุ'
'ริว...ริวโนะสุเกะเรียกว่าริวก็ได้' ริวพูดมันออกมาอย่างเขินอาย ปกติไม่เคยมีผู้ดถามชื่อริวเลยนี่นา
'อ่า ริวสินะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายต้องพักฟื้นที่นี่ ห้ามออกไปไหนเด็ดขาดเข้าใจมั๊ย?'ริวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ร่างหนาร้อนรนถามออกไปทันที
'ท..ทำไมล่ะ?'
'ก็นายต้องพักฟื้นเพราะแผลยังไม่หายไงริว ถามแปลกเสียจริงๆ'ริวนัางนิ่งไปอยู่นานก่อนที่จะทำสีหน้าประมาณว่า'จริงด้วยลืมไปสนิทเลย'ออกมา กาคุมองเช่นนั้นก็ได้ทำเพียงแค่ถอนหายใจแผ่วออกมา ทั้งที่เป็นปีศาจแท้ๆกลับดูไร้พิษภัยเสียจริงๆ
'ปีศาจอะไรน่ารักชะมัดเลย...'
.
.
.
.
.
.
"กาคุ กาคุ!!!"
"ห ห๊ะ! มีอะไรงั้นหรอริว?"กาคุสะดุ้งตกใจที่อีกคนจ้องหน้าเข้าใกล้เขามากเกินไป
"เรียกตั้งนานแล้วกาคุไม่หันมาซะที เป็นอะไรรึเปล่า?"ปีศาจหนุ่มเอียงคอถามอย่างสงสัย อดเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ได้
"ป..เปล่าไม่ได้เป็นอะไรหรอก"บอกปัดๆพลางหันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบใบหน้าที่ขึ้นสีจางๆของตนเองเอาไว้
"งั้นหรอ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ"ปีศาจหนุ่มเผยรูปรอยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มของสึนาชิ ริวโนะสุเกะยังคงจะทำให้ใจก็กาคุหวั่นไหวได้เช่นเดิม
'ให้ตายสิน่า...'
การกระทำเช่นนี้ของกาคุและริวยังคงหมุนเวียนเป็นเช่นนี้ตลอดจนกระทั้งร่างกายของริวฟื้นฟูได้ดีขึ้นเสร็จหมดเรียบร้อย แต่ริวเองก็ไม่อยากไปจากที่นี้เสียด้วยโดยให้เหตุผลง่ายๆว่าเขาชอบที่นี่อยากจะอยู่ต่ออีก ซึ่งกาคุเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เขาเองก็ยินดีที่จะให้ริวอยู่ที่นี่ต่อไปด้วย กาคุกับริวมีความสุขมากๆเมื่อพวกเขาทั้งสองอยู่ในโบสถ์ร้างด้วยกันจนกระทั้ง...
.
.
.
ณ ตอนกลางคืน
"เห้ กาคุแกได้ยินข่าวเรื่องโบสถ์ร้างใกล้ๆป่าxมั๊ย?" เสียงของผู้เป็นบิดาได้เอ่ยขึ้นมาหลังจากที่เขาจิ้มเนื้อวัวชั้นดีเยี่ยมที่ถูกทาด้วยเครื่องเทศที่หลากหลายแล้วนำย่างบนเตาไฟด้วยอุณหภูมิที่พอเหมาะ
"โบถส์นั้นทำไมหรือ?" กาคุพูดพร้อมกับเขี่ยผักกาดขาวออกไปวางไว้อีกทางหนึ่งของขอบจาน
"ชาวบ้านแถวนั้นบอกว่ามีปีศาจอยู่ตนหนึ่งอาศัยอยู่ด้วย เลยรวมตัวกันจะเผาโบสถ์แห่งนั้น" ผู้เป็นบิดาเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉยในขณะที่กาคุผู้เป็นลูกชายหัวใจนั้นกระตุกเริ่มร้องเตือนว่ามีบางอย่างที่ไม่ดีจะเกิดขึ้นกับริว
"จ จริงหรอท่านพ่อ?" กาคุพยายามถามพ่อให้เป็นปกติมากที่สุด
"แกคิดว่าฉันเคยโกหกแกรึไงกาคุ?"ทันทีที่พูดจบกาคุก็รีบลุกขึ้นพรวดพราดจนพ่อตกใจ แต่ที่ยังมิได้เอ่ยถามอะไรลูกชาย กาคุก็ก้าวเท้าแล้วรีบวิ่งออกไปยังโบถส์ร้างนั่นทันที
"เฮ้ย! กาคุนั่นแกจะไปไหน กาคุ กาคุ!!" เสียงตะโกนดังขึ้นมาเป็นคำถาม แต่กาคุไม่สนมัน เพราะตอนนี้ในหัวของเขาคิดถึงแต่เรื่องของริว
'เพียงแค่ขอให้ปีศาจตนนี้ปลอดภัย เขาก็ดีใจมากพอแล้ว...'
แต่เหมือนคำขอของกาคุจะไม่สมหวัง เมื่อมาถึงโบสถ์นั่น เปลวเพลิงก็กำลังลุกโชนอย่างบ้าคลั่งไม่มีวี่แววว่าจะดับมอดหรือลดน้อยลงไปเสียเลย นัยน์ตาสีเทาจ้องมองเข้าไปในกองเปลวเพลิงนั่นแล้วพบกับใครซักคนที่กำลังกุมหัวกอดนั่งกอดเข่าด้วยความหวาดกลัว
'นั่น! ต้องเป็นริวแน่ๆ!!'
กาคุวิ่งไปทางหลังโบถส์ที่ไม่ค่อยจะมีคนอยู่ เปลวไฟที่ยังลุกลามมาไม่ถึงส่วนหลังของโบถส์ มันเลยทำให้กาคุสามารถพังประตูไม้เก่าๆของโบถส์เข้าไปได้อย่างง่ายดายโดยมิต้องระวังเรื่องที่ไฟจากไหม้ตัวเขาก่อนที่จะไปช่วยริวแน่ๆ
"ริว ริวนายอยู่ไหน!!!"
กาคุส่งเสียงตะโกนเรียกหาริวอย่างร้อนรน พลางมองซ้ายและมองขวาหวังว่าจะเจอกับอีกคนที่เขาเรียกหา
"ก..กาคุหรอ ฉันอยู่นี่!!"เสียงสั่นๆที่ถูกล้อมรอบด้วยกองเพลิงตะโกนตอบกลับไปหาให้คนที่มาได้รับรู้ เมื่อกาคุได้ยินเสียงนั่นเขาก็รีบพุ่งตัวไปหาริวด้วยความกล้าไร้ซึ่งความหวาดกลัวใดๆตรงหน้า
"ริว!ไม่เป็นไรใช่มั๊ย ดีใจจังที่นายปลอดภัย" ร่างบางสวมกอดเข้ากับปีศาจหนุ่มอย่างแน่นหนาราวจะไม่ให้อีกฝ่ายหายไปจากตรงหน้าตน
"อือ..ไม่เป็นไร"พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาก่อนที่ปีศาจหนุ่มจะนึกบางอย่างอะไรขึ้นมาได้แล้วรีบผละออกจากกาคุทันที
"ว่าแต่นายมาที่นี่ทำไมกาคุ!!"
"เดี๋ยวก็ตายไปด้วยกันหรอก!
"รีบหนีออกไปกาคุ!!"
"ไม่ ฉันจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น"
กาคุปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมกับกำชับกอดนั้นให้แน่นขึ้นกว่าเดิมจนริวตกใจและหันไปมองใบหน้ากาคุด้วยความสงสัยไม่ทันที่จะได้เอ่ยถามอะไร กาคุก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
"ฉันไม่อยากทิ้งนายไปไหนเลยริว นายเป็นคนเดียวที่มีรอยยิ้มที่ทำให้ฉันหวั่นไหว นายเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆกับนาย หัวใจของฉันปั่นป่วนไปหมดเลย..."
ท่ามกลางกองเพลิงกับคำสารภาพมากมายที่ออกมาจากปากของกาคุ คำสารภาพเหล่านั้นมันทำให้ริวเบิกตากว้างด้วยความตกใจผสมปนเปกับใบหน้าที่แดงก่ำของปีศาจหนุ่ม
"กาคุ.."
"ริว..ฉันรักนายนะ"
ทั้งสองต่างสบตากันอย่างเนิ่นนาน หัวใจดวงน้อยๆของทั้งสองเต้นสั่นระรัวอย่างรุนแรง กาคุยื่นใบหน้าของตนของไปหาริว ประกบริมฝีปากทั้งสองให้ได้ประสานสัมผัสกันอย่างอ่อนโยน จูบนี้มันจะเป็นจูบที่อ่อนโยนและเนิ่นนานถ้าหากแผ่นท่อไม้ใหญ่บนเพดานที่กำลังติดเพลิงนั้นหล่นลงมาทับพวกเขาทั้งสองไปซะก่อน....
'เฮ้! นายเป็นอะไรรึเปล่า!?'ร่างบางพยายามปลุกเขย่าปีศาจตรงหน้าให้ตื่นขึ้นมา
ปีศาจหนุ่มไหวตัวเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ดวงตาสีทองอร่ามเบิกกว้างสะดุ้งลุกขึ้นแล้วถอยหนีห่างจากคนตรงหน้าทันที
'น..นายเป็นใคร!! แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม!?'
'ฉันเห็นนายนอนไม่ได้สติ แล้วก็มีแผลตามบนตัวนายเลยกะว่าจะทำแผลให้ซะหน่อย'ไม่ว่าเปล่าเขาเหลือบมองไปเห็นกล่องยาอยู่ใกล้ๆจึงเดินเข้าไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้กับอีกคน
'ฉ ฉันไม่เชื่อนายหรอก! นายจะฆ่าฉันใช่ไหม!!'
ไม่ว่าเปล่าปีศาจหนุ่มได้กอดแขนตนเองเอาไว้เพื่อป้องกันตัว สายตาสีทองมองเขาอย่างเกรี้ยวกราดเพื่อไม่ให้เขามาใกล้
'ฉันไม่ฆ่านายหรอกน่า...'เขานั้นไม่สนใจว่าปีศาจตนนั้นจะมองยังไงก็ช่าง กาคุเดินตรงเข้าไปทำแผลให้อย่างไม่ลังเล ตอนแรกปีศาจตนนั้นก็มีท่าทีขัดขืนเล็กน้อย ไม่นานเขาก็เริ่มอยู่นิ่งๆให้อีกฝ่ายทำแผลให้จนเสร็จหมดเรียบร้อย
'เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อย ไม่เจ็บตรงไหนแล้วใช่มั๊ย?'กาคุทอดสายตามองผ้าพันแผลสีสะอาดพันรอบๆบริเวณขาและแขนของปีศาจนั่นอย่างภาคภูมิใจกับผลงานของตนเอง
'อือ ไม่เจ็บแล้ว..ขอบคุณนะ' ปีศาจหนุ่มได้เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยต่างจากตอนแรกที่เขาแทบจะไม่ได้ยิ้มให้กาคุเลย กาคุได้มองรอยยิ้มนั้นอย่างตกตะลึง หัวใจเต้นอย่างหนักหน่วง คนอย่างกาคุมีผู้คนรอบกายที่คอยมอบรอยยิ้มให้กับเขามากมายแต่..กาคุไม่ได้มีอาการเป็นเช่นนี้แบบที่ริวยิ้มให้เขา ทำไมนะ ทำไมหัวใจของเขาต้องเต้นรุนแรงเพราะเพียงแค่รอยยิ้มปีศาจนั่นด้วย?
'อ่า...ไม่เป็นไร'กาคุรีบบอกปัดแล้วหันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อหลบรอยยิ้มนั่น
'ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ? ฉันยาโอโตเมะ กาคุ'
'ริว...ริวโนะสุเกะเรียกว่าริวก็ได้' ริวพูดมันออกมาอย่างเขินอาย ปกติไม่เคยมีผู้ดถามชื่อริวเลยนี่นา
'อ่า ริวสินะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายต้องพักฟื้นที่นี่ ห้ามออกไปไหนเด็ดขาดเข้าใจมั๊ย?'ริวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ร่างหนาร้อนรนถามออกไปทันที
'ท..ทำไมล่ะ?'
'ก็นายต้องพักฟื้นเพราะแผลยังไม่หายไงริว ถามแปลกเสียจริงๆ'ริวนัางนิ่งไปอยู่นานก่อนที่จะทำสีหน้าประมาณว่า'จริงด้วยลืมไปสนิทเลย'ออกมา กาคุมองเช่นนั้นก็ได้ทำเพียงแค่ถอนหายใจแผ่วออกมา ทั้งที่เป็นปีศาจแท้ๆกลับดูไร้พิษภัยเสียจริงๆ
'ปีศาจอะไรน่ารักชะมัดเลย...'
.
.
.
.
.
.
"กาคุ กาคุ!!!"
"ห ห๊ะ! มีอะไรงั้นหรอริว?"กาคุสะดุ้งตกใจที่อีกคนจ้องหน้าเข้าใกล้เขามากเกินไป
"เรียกตั้งนานแล้วกาคุไม่หันมาซะที เป็นอะไรรึเปล่า?"ปีศาจหนุ่มเอียงคอถามอย่างสงสัย อดเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ได้
"ป..เปล่าไม่ได้เป็นอะไรหรอก"บอกปัดๆพลางหันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบใบหน้าที่ขึ้นสีจางๆของตนเองเอาไว้
"งั้นหรอ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ"ปีศาจหนุ่มเผยรูปรอยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มของสึนาชิ ริวโนะสุเกะยังคงจะทำให้ใจก็กาคุหวั่นไหวได้เช่นเดิม
'ให้ตายสิน่า...'
การกระทำเช่นนี้ของกาคุและริวยังคงหมุนเวียนเป็นเช่นนี้ตลอดจนกระทั้งร่างกายของริวฟื้นฟูได้ดีขึ้นเสร็จหมดเรียบร้อย แต่ริวเองก็ไม่อยากไปจากที่นี้เสียด้วยโดยให้เหตุผลง่ายๆว่าเขาชอบที่นี่อยากจะอยู่ต่ออีก ซึ่งกาคุเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เขาเองก็ยินดีที่จะให้ริวอยู่ที่นี่ต่อไปด้วย กาคุกับริวมีความสุขมากๆเมื่อพวกเขาทั้งสองอยู่ในโบสถ์ร้างด้วยกันจนกระทั้ง...
.
.
.
ณ ตอนกลางคืน
"เห้ กาคุแกได้ยินข่าวเรื่องโบสถ์ร้างใกล้ๆป่าxมั๊ย?" เสียงของผู้เป็นบิดาได้เอ่ยขึ้นมาหลังจากที่เขาจิ้มเนื้อวัวชั้นดีเยี่ยมที่ถูกทาด้วยเครื่องเทศที่หลากหลายแล้วนำย่างบนเตาไฟด้วยอุณหภูมิที่พอเหมาะ
"โบถส์นั้นทำไมหรือ?" กาคุพูดพร้อมกับเขี่ยผักกาดขาวออกไปวางไว้อีกทางหนึ่งของขอบจาน
"ชาวบ้านแถวนั้นบอกว่ามีปีศาจอยู่ตนหนึ่งอาศัยอยู่ด้วย เลยรวมตัวกันจะเผาโบสถ์แห่งนั้น" ผู้เป็นบิดาเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉยในขณะที่กาคุผู้เป็นลูกชายหัวใจนั้นกระตุกเริ่มร้องเตือนว่ามีบางอย่างที่ไม่ดีจะเกิดขึ้นกับริว
"จ จริงหรอท่านพ่อ?" กาคุพยายามถามพ่อให้เป็นปกติมากที่สุด
"แกคิดว่าฉันเคยโกหกแกรึไงกาคุ?"ทันทีที่พูดจบกาคุก็รีบลุกขึ้นพรวดพราดจนพ่อตกใจ แต่ที่ยังมิได้เอ่ยถามอะไรลูกชาย กาคุก็ก้าวเท้าแล้วรีบวิ่งออกไปยังโบถส์ร้างนั่นทันที
"เฮ้ย! กาคุนั่นแกจะไปไหน กาคุ กาคุ!!" เสียงตะโกนดังขึ้นมาเป็นคำถาม แต่กาคุไม่สนมัน เพราะตอนนี้ในหัวของเขาคิดถึงแต่เรื่องของริว
'เพียงแค่ขอให้ปีศาจตนนี้ปลอดภัย เขาก็ดีใจมากพอแล้ว...'
แต่เหมือนคำขอของกาคุจะไม่สมหวัง เมื่อมาถึงโบสถ์นั่น เปลวเพลิงก็กำลังลุกโชนอย่างบ้าคลั่งไม่มีวี่แววว่าจะดับมอดหรือลดน้อยลงไปเสียเลย นัยน์ตาสีเทาจ้องมองเข้าไปในกองเปลวเพลิงนั่นแล้วพบกับใครซักคนที่กำลังกุมหัวกอดนั่งกอดเข่าด้วยความหวาดกลัว
'นั่น! ต้องเป็นริวแน่ๆ!!'
กาคุวิ่งไปทางหลังโบถส์ที่ไม่ค่อยจะมีคนอยู่ เปลวไฟที่ยังลุกลามมาไม่ถึงส่วนหลังของโบถส์ มันเลยทำให้กาคุสามารถพังประตูไม้เก่าๆของโบถส์เข้าไปได้อย่างง่ายดายโดยมิต้องระวังเรื่องที่ไฟจากไหม้ตัวเขาก่อนที่จะไปช่วยริวแน่ๆ
"ริว ริวนายอยู่ไหน!!!"
กาคุส่งเสียงตะโกนเรียกหาริวอย่างร้อนรน พลางมองซ้ายและมองขวาหวังว่าจะเจอกับอีกคนที่เขาเรียกหา
"ก..กาคุหรอ ฉันอยู่นี่!!"เสียงสั่นๆที่ถูกล้อมรอบด้วยกองเพลิงตะโกนตอบกลับไปหาให้คนที่มาได้รับรู้ เมื่อกาคุได้ยินเสียงนั่นเขาก็รีบพุ่งตัวไปหาริวด้วยความกล้าไร้ซึ่งความหวาดกลัวใดๆตรงหน้า
"ริว!ไม่เป็นไรใช่มั๊ย ดีใจจังที่นายปลอดภัย" ร่างบางสวมกอดเข้ากับปีศาจหนุ่มอย่างแน่นหนาราวจะไม่ให้อีกฝ่ายหายไปจากตรงหน้าตน
"อือ..ไม่เป็นไร"พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาก่อนที่ปีศาจหนุ่มจะนึกบางอย่างอะไรขึ้นมาได้แล้วรีบผละออกจากกาคุทันที
"ว่าแต่นายมาที่นี่ทำไมกาคุ!!"
"เดี๋ยวก็ตายไปด้วยกันหรอก!
"รีบหนีออกไปกาคุ!!"
"ไม่ ฉันจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น"
กาคุปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมกับกำชับกอดนั้นให้แน่นขึ้นกว่าเดิมจนริวตกใจและหันไปมองใบหน้ากาคุด้วยความสงสัยไม่ทันที่จะได้เอ่ยถามอะไร กาคุก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
"ฉันไม่อยากทิ้งนายไปไหนเลยริว นายเป็นคนเดียวที่มีรอยยิ้มที่ทำให้ฉันหวั่นไหว นายเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆกับนาย หัวใจของฉันปั่นป่วนไปหมดเลย..."
ท่ามกลางกองเพลิงกับคำสารภาพมากมายที่ออกมาจากปากของกาคุ คำสารภาพเหล่านั้นมันทำให้ริวเบิกตากว้างด้วยความตกใจผสมปนเปกับใบหน้าที่แดงก่ำของปีศาจหนุ่ม
"กาคุ.."
"ริว..ฉันรักนายนะ"
ทั้งสองต่างสบตากันอย่างเนิ่นนาน หัวใจดวงน้อยๆของทั้งสองเต้นสั่นระรัวอย่างรุนแรง กาคุยื่นใบหน้าของตนของไปหาริว ประกบริมฝีปากทั้งสองให้ได้ประสานสัมผัสกันอย่างอ่อนโยน จูบนี้มันจะเป็นจูบที่อ่อนโยนและเนิ่นนานถ้าหากแผ่นท่อไม้ใหญ่บนเพดานที่กำลังติดเพลิงนั้นหล่นลงมาทับพวกเขาทั้งสองไปซะก่อน....
"ความรัก..
เกิดขึ้นได้....กับทุกคน
แต่...จะมีอยู่ไม่กี่คน
ที่ความรักนั้น
จบลงอย่างสวยงาม"
-END-
เกิดขึ้นได้....กับทุกคน
แต่...จะมีอยู่ไม่กี่คน
ที่ความรักนั้น
จบลงอย่างสวยงาม"
-END-
---------------------------------------------
แต่งสดอีกแล้ว เมากาวอีกแล้ว ชื่อตอนไม่เกี่ยวกับเนื้อหาอีกแล้วค่า555+ อะไรไม่รู้ดลบันดาลให้เรามาแต่งแบบนี้ อาจจะไม่ดีเท่าไหร่ก็ขออภัยด้วยคะ ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ> <
