-Tsukiuta
-Yaoi
-AU
-Hajime x Hajime
-R-15+
ผีเสื้อสีม่วงกำลังกระพือขยับปีกโบยบินอย่างงดงามในท่ามกลางห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆห้องหนึ่ง
ไร้ซึ่ง'ทางออก'
ไร้ซึ่ง'อิสรภาพ'
ไร้ซึ่ง'แสงสว่าง'
มีเพียงแสงสว่างจากเทียนเล่มเล็กๆที่รายล้อมรอบห้องทั้งหมดเพียง5เล่มเท่านั้น กลางห้องนั้นมีเตียงนอนโครงเหล็กตั้งอยู่ท่ามกลางความมืด
'อ...อ่าห์'
เสียงครางทุ้มต่ำดังเล็ดลอดออกมาจากปากเรียวได้รูปของ'มุทสึกิ ฮาจิเมะ'หรือ'ท่านราชา'ที่กำลังถูกล่ามโซ่ที่คอ แขนและขาทั้งสองข้างเอาไว้บนเตียง ดวงตาทั้งสองถูกปกปิดด้วยผ้าสีทึบทำให้เขามองไม่เห็นบรรยากาศรอบๆ มีแต่ความมืดเท่านั้นที่เขามองเห็น....
'ฮาจิเมะ....ครางให้มากกว่านี้สิ'
เสียงปริศนาที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นมา พร้อมกับออกแรงดึงกระชากโซ่ให้ร่างของฮาจิเมะได้ใกล้ชิดกับบุคคลปริศนานั่นมากขึ้น
'อึก!..อ๊ะ!?'
'ดีมากเด็กดี...'
'ทำตัวน่ารักแบบนี้ ท่านราชาคนนี้คงต้องให้รางวัลฮาจิเมะซะแล้วสิ'
.
.
.
.
.
.
.
"!!!!"
ฮาจิเมะเบิกตากว้างรีบสะดุ้งลุกขึ้นจากเตียงหลังจากที่เขาตื่นจากความฝัน เสียงหอบหายใจดังขึ้นต่อเนื่องในยามนี้ร่างกายของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อมากมายนับไม่ถ้วน ราวกับคนที่เพิ่งวิ่งเสร็จไปหมาดๆนี่เอง
"ฝันเรื่องนี้อีกแล้ว...." ร่างกายของเขาสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
"เมื่อไหร่จะหยุดซักที...."ฮาจิเมะเอ่ยพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาที่สั่นเครือ เมื่อสงบสติอารมณ์ของตนเองได้เรียบร้อยไม่ลืมที่จะเหลือบมองดูเรือนนาฬิกาข้างผนังห้อง
"06:09 น. แล้วงั้นหรอ...."
ฮาจิเมะผ่อนลมหายใจอีกครั้งเพื่อความผ่อนคลายของตนเอง จากนั้นเขาจึงได้ลุกขึ้นออกจากเตียงนอนหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วไปยังห้องอาบน้ำพร้อมกับแต่งตัวอยู่ในนั้นให้เสร็จเรียบร้อย ก่อนที่จะออกจากห้องตนเองแล้วมุ่งหน้าไปยังโรงเรียน
มุทสึกิ ฮาจิเมะ เป็นนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายปี3ของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งของกรุงโตเกียว เขาเป็นที่รู้จักของใครหลายๆคนทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียน ทุกคนส่วนใหญ่จะรู้จักเขาในนามเจ้าของฉายา'ราชาสีดำ' เพราะได้ฉายานี้มาทำให้ฮาจิเมะต้องคอยเก๊กตลอดเวลา...
07:49น.
"ฮาจิเมะวันนี้ดูไม่ค่อยดีเลยนะ เป็นอะไรรึ้ปล่า?"
ยาโยอิ ฮารุ เพื่อนสนิทของฮาจิเมะได้ทักขึ้นมาหลังจากที่เขาเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้องแล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะเรียนทันที
"เปล่าไม่มีอะไร แค่นอนดึกเฉยๆน่ะ..."
เขาตอบปัดฮารุไป ดูเหมือนฮารุจะไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะรู้ตัวดีว่าเพื่อนคนนี้ของเขาไม่คิดจะยอมปริปากออกมาถ้าอีกฝ่ายไม่อยากจะบอก
"งั้นหรอ..ดีแล้วล่ะ" ฮารุกำลังจะหันกลับ แต่เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออกจึงเลือกที่จะคุยกับฮาจิเมะต่อ
"จริงด้วยฮาจิเมะ!"
"หืม...?"
"เมื่อวันก่อนนายไปทำอะไรที่บาร์เกย์น่ะฮาจิเมะ?"
ทันทีที่ฮารุถามจบ ฮาจิเมะก็ได้แต่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"ฮารุ นายพูดเรื่องอะไร?"ฮาจิเมะเอ่ยปากถามฮารุด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจปะปนกันไป
"ก็ฉันถามว่าเมื่อวันก่อนนายไปทำอะไรที่บาร์เกย์แถวๆย่านxน่ะฮาจิเมะ ฉันเห็นนะ"เมื่อได้ฟังคำพูดจากปากผู้เป็นเพื่อนเขายิ่งขมวดคิ้วเข้าไปกันใหญ่
"ฮารุ เมื่อวันก่อนฉันอยู่แต่ในหอนะ...จะไปอยู่ที่แบบนั้นได้ไง?"
"งั้นหรอ หรือฉันมองผิดไปนะ?"
"แต่ว่าฉันเห็นเป็นนายจริงๆนะฮาจิเมะ"
"สงสัยนายลืมเช็ดแว่นแน่ๆเลยฮารุ วันหลังเช็ดแว่นซะบ้างนะฮารุ"พูดจบฮาจิเมะก็เอื้อมมือไปดันแว่นฮารุให้เกือบตกแต่โชคดีที่เจ้าของแว่นรับไว้ทัน เขารู้ว่าอีกคนคงจะโวยวายแล้วคงนิ่งๆไม่ถือสาเขาเช่นเดิม
ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็ฟุบลงบนโต๊ะเรียน พร้อมกับในหัวพลางคิดเรื่องที่ฮารุพูดขึ้น
'เมื่อวันก่อนนายไปทำอะไรที่บาร์เกย์น่ะฮาจิเมะ?'
เขาไปที่บาร์เกย์งั้นหรอ เขาจำได้ว่าเขาอยู่กับเจ้ากระต่ายยักษ์ตลอดนี่?
'แต่ว่าฉันมองเห็นเป็นนายจริงๆนะฮาจิเมะ'
ฺฮารุคงจะพูดหยอกให้เขาอารมณ์ดีขึ้นล่ะมั้ง แต่บางทีฮารุก็เล่นแรงไปนะ เห็นเขาไปโผล่ที่บาร์เกย์แบบนี้หรอ เกินไปแล้วนะฮารุ....คนอย่างเขาเหมาะจะไปที่แบบนั้นรึไงกัน?
หรือบางที....ฮารุอาจจะพูดจริงก็ได้?
เจ้านั่นไม่เคยโกหกเขา
แต่ว่า....
จะเชื่อได้รึเปล่านะ?
17:50 น.
ท้องฟ้าในยามนี้เริ่มเปลี่ยนสีเรื่อยๆจนมันเข้าสู่สีรัตติกาลในที่สุด เรียวขาค่อยๆก้าวไปตามเส้นทางบนถนนย่านxที่รายล้อมไปด้วยแสงสีจากสถานที่ท่องเที่ยวในย่านx
วันนี้เป็นวันศุกร์...เขายังไม่รีบอยากจะกลับหอเท่าไหร่ เขาจึงเลือกที่จะออกมาเดินเล่นก่อนที่จะกลับไป..
ระหว่างที่เดินเล่นไปตามเส้นทาง ฮาจิเมะก็ตกอยู่ในห้วงความคิดของเขาเอง ในห้วงความคิดนั่นมีทั้งเรื่องการเรียน เรื่องครอบครัว รวมทั้งไปถึงเรื่องที่ฮารุพูดและความฝันนั่นด้วย....
'ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว...'
'หาอะไรกินดีกว่า...'
'เอ๊ะ!?'
เมื่อฮาจิเมะเงยหน้าขึ้นตื่นจากห้วงความคิดของตนเอง เขาก็พบบุคคลปริศนา...อีกฝ่ายผมสีม่วงดำรัตติกาล ส่วนสูงของเขาคนนั้น น่าจะสูงพอประมาณเกือบๆเท่าเขา บุคลิกภายนอกเหล่านั้นช่างคล้ายคลึงกับผู้ที่ได้ครองฉายา'ท่านราชาสีดำ'เหลือเกิน....ราวกับว่าอีกฝ่ายนั้นคือเขานั่นเอง...
คิดได้ดังนั้นฮาจิเมะก็เลือกที่จะวิ่งตามอีกฝ่ายไปแต่เหมือนเขาจะรู้ว่ามีคนตามมาทำให้ต้องเร่งฝีเท้าเพิ่มความเร็วหนีอีกฝ่ายไปในซอกตึก
ฮาจิเมะเห็นดังนั้นก็วิ่งตามอีกคนไปในซอกตึกเช่นกัน แต่ทว่า...ตรงนั้นเป็นทางตัน ไม่สามารถหนีขึ้นทางไหนไปได้เลย
"ห หายไปไหนกัน"เสียงพึมพำดังขึ้นมาก่อนที่จะใช้สายตากวาดมองหาให้ทั่ว
'ไม่มี?'
'หายไปอยู่ไหน?'คิ้วเรียวขมวดกันจนเป็นปมไม่ลืมที่จะกวาดสายตามองไปดูรอบๆด้วย
ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังมองหา จู่ๆก็เหมือนมีเสียงบางอย่างลอยมากระซิบที่ข้างหูของฮาจิเมะ
'กำลังหาฉันอยู่งั้นหรอฮาจิเมะ...'
เขาเบิกตากว้างขึ้นแล้วรีบหันไปมองที่มาจากต้นเสียง แต่ไม่ว่าหันไปทางไหนเขาก็ไม่พบกับอะไรเลย
"เมื่อกี้มันอะไรกัน?"เขาพึมพำกับตนเอง คิ้วขมวดเข้าหากันมากยิ่งขึ้น
เมื่อพบว่าไม่มีอะไร ฮาจิเมะจึงเลือกที่จะกลับออกจากซอกตึกนี่ เมื่อกำลังจะก้าวเท้าเดินออก เหมือนกับมีอะไรบางอย่างมารั้งเขาเอาไว้...
'เอ๊ะ?'
ทั้งที่มันเป็นแค่ความรู้สึกแท้ๆ แต่มันก็ทำให้ฮาจิเมะไม่สามารถก้าวเท้าเดินออกไปจากซอกตึกนี้ได้ ก่อนที่เปลี่ยนแปรผันเป็นความรู้สึกบางอย่าง ราวกับตนเองกำลังถูกลวนลาม
'ย หยุดนะ!'
ต้นขาที่รู้สึกว่าเหมือนกำลังโดนลูบไล้ ยอดอกที่รู้สึกเหมือนกำลังถูกหยอกล้อ ความรู้สึกเหล่านี้ทำให้ฮาจิเมะแทบจะทรุดกองลงไปนั่งกับพื้น
'อือ! บอกให้หยุดไงเล่า!'
เหมือนความรู้สึกเหล่านั้นจะไม่รับฟังคำขอของเขาเท่าไหร่ มันยังคงปรากฏขึ้นมาเรื่อยๆราวกับไม่มีวันจะจบสิ้น
ฮาจิเมะเริ่มรู้สึกได้ว่าส่วนล่างของเขากำลังถูกเล้าโลม ทั้งที่เป็นเพียงแค่ความรู้สึกแท้ๆ แต่มันก็กลับทำให้เขาอ่อนระทวยได้ขนาดนี้เลยงั้นหรอ?
ช่างเป็นความรู้สึกที่น่ากลัวมากจริงๆ...
'ทำไมไม่หยุดล่ะ บอกให้หยุดไง!'
ความรู้สึกเหล่านั้นปรากฏขึ้นได้ไม่นาน มันก็หายไปตามคำเรียกร้องของเขา
"ความรู้สึกเมื่อกี้มันอะไรกัน..."ฮาจิเมะได้แต่นั่งพักหายใจ เหงื่อไหลไปทั่วใบหน้าของเขา นัยน์ตาสีม่วงทมิฬกวาดมองดูพื้นที่รอบๆ เป็นความโชคดีที่ไม่มีใครมาเห็นฮาจิเมะในสภาพแบบนี้
"เกิดอะไรขึ้นกับตัวเรานะ..."
เขาได้ตั้งตั้งคำถามกับตัวเองเบาๆ ทั้งที่รู้ว่าไม่มีใครให้คำตอบแก่เขาได้เพราะไม่มีใครอยู่ตรงหน้า ถึงจะมีคนอยู่เป็นไปได้ว่าก็ไม่มีใครให้คำตอบได้เช่นกัน แต่เขาก็เลือกที่จะถามออกไป
ฮาจิเมะค่อยๆลุกขึ้นยืน พร้อมกับก้าวขาเรียวยาวออกไปจากซอกตึกให้เร็วที่สุด ในหัวของเขามีคำถามมากมาย ที่คำถามที่ปรากฏเด่นชัดที่สุด ไม่ใช่เรื่องความรู้สึกที่เกิดขึ้น แต่เป็นเรื่องนั้นต่างหาก เรื่องชายคนนั้น ชายที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับเขา...
'แล้วเขาคนนั้นเป็นใครกันนะ?'
21:37 น.
หลังจากที่กลับมาจากเดินเล่นเขาก็กลับมาทำกิจวัตรประจำวันเช่นเดิม คือ ให้อาหารกระต่ายยักษ์ กินข้าว อาบน้ำ อ่านหนังสือและกิจวัตรสุดท้ายที่เขาโปรดปรานมากที่สุดนั่นก็คือการนอนหลับ
เมื่อถึงเวลานอนฮาจิเมะก็รีบไปนอนบนเตียงทันทีพร้อมกับค่อยๆหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน สลัดความคิดหรือสิ่งที่พบเจอมาในวันนี้ทิ้งออกจากห้วงความคิดให้หมดแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด...
.
.
.
.
.
.
ผีเสื้อสีม่วงกำลังกระพือขยับปีกโบยบินอย่างงดงามในท่ามกลางห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆห้องหนึ่งเช่นเดิม
ไร้ซึ่ง'ทางออก'เช่นเดิม
ไร้ซึ่ง'อิสรภาพ'เช่นเดิม
ไร้ซึ่ง'แสงสว่าง'เช่นเดิม
มีเพียงแสงสว่างจากเทียนเล่มเล็กๆที่รายล้อมรอบห้องเช่นเดิม กลางห้องนั้นมีเตียงนอนโครงเหล็กท่ามกลางความมืดเช่นเดิม
'อ...อ่าห์'
เสียงครางทุ้มต่ำดังเล็ดลอดออกมาจากปากเรียวได้รูปของ'มุทสึกิ ฮาจิเมะ'หรือ'ท่านราชา'ที่กำลังถูกล่ามโซ่ที่คอ แขนและขาทั้งสองข้างเอาไว้บนเตียง ดวงตาทั้งสองถูกปกปิดด้วยผ้าสีทึบทำให้เขามองไม่เห็นบรรยากาศรอบๆ มีแต่ความมืดเท่านั้นที่เขามองเห็น....
'ฮาจิเมะ....ครางให้มากกว่านี้สิ'
เสียงปริศนาที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นมา พร้อมกับออกแรงดึงกระชากโซ่ให้ร่างของฮาจิเมะได้ใกล้ชิดกับบุคคลปริศนานั่นมากขึ้นกว่าเดิมในคราแรก
'อึก!..อ๊ะ!?'
'ดีมากเด็กดี...'
'แต่วันนี้นายทำตัวไม่น่ารักเลยนะ'
'ทั้งที่อยู่ด้วยกันสองต่อสองในซอกตึกแท้ๆ แต่นายก็พยายามขัดขืนฉันฮาจิเมะ'
'แบบนี้คงต้องลงโทษนายซะแล้วฮาจิเมะ'
'บทลงโทษจากท่านราชาสีดำ มุทสึกิ ฮาจิเมะไงล่ะ...'
-END-
